نوه ی عزیزم..........

امروز صبح که از خواب بیدار شدم ؛ از پنجره که بیرون رو نگاه کردم دیدم همه جا از برف سفید شده بود. همینطور هم داشت می بارید . دیشب داشتم می خوابیدم به خودم گفتم فردا صبح حتما می رم پیاده روی و خرید می کنم بر می گردم . آخه تقریبا دو ماهی میشه که پیاده روی نرفتم . دلم می خواد دوباره شروع کنم . ولی وقتی دیدم برف آمده تنبلی کردم .

نمی دونم تنبلیه یا کشش این پسر گلم که بقیه جیزها رو بهونه می کنم.برای بیرون نرفتن و جدا نشدن این نوه ی  کوچولو رنگ بوی دیگه ای به زندگیم داد . حاضرم همه چیز رو فداش کنم . دوست دارم دنیا رو بریزم به پاش .

اصلا حد تعادل ندارم . این وابستگی آزارم می ده .

پ . ن : راست گفتن که نوه از بچه شیرین تر می شه واقعا بچه بادمه و نوه مغز بادم